این مقاله، روشی را برای بکار انداختن یک سیستم هیبریدی متصل به شبکه، ارایه می دهد. سیستم هیبریدی، تشکیل شده از یک آرایه فوتوولتیک (PV) و یک پیل سوختی غشای تبادل پروتون (PEMFC) می باشد. آرایه PV از یک روش ردیابی بیشینه نقطه توان (MPPT) برای تحویل پیوسته بیشترین توان به بار هنگامی که تغییراتی در تابش و دما رخ می دهد، و آن را منبعی غیرقابل کنترل می سازد استفاده می کند. در هماهنگی با PEMFC، توان خروجی سیستم هیبریدی قابل کنترل خواهد شد. می توان دو حالت عملکرد را، به نام های حالت کنترل توان-واحد (UPC) و حالت کنترل پخش-فیدر (FFC)، به سیستم هیبریدی اعمال کرد. در اینجا، هماهنگی میان دو حالت کنترلی، هماهنگی بین آرایه PV و PEMFC در سیستم هیبریدی، و تعیین پارامترهای مرجع، ارایه می شوند. استراتژی عملکرد ارایه شده با یک تغییر حالت عملکرد انعطاف پذیر، همواره آرایه PV را در بیشینه توان خروجی آن، و پیل سوختی PEMFC را در باند عملیاتی پربازده آن، بعمل واداشته، و ازینرو عملکرد سیستم را پیشرفت داده، پایداری سیستم را بالا برده، و تغییرات حالت های عملکرد را کاهش می دهد.
اصطلاحات شاخص تولید توزیع شده، پیل سوختی، سیستم هیبریدی، ریزشبکه، فوتوولتاییک، مدیریت توان.
انرژی تجدید پذیر (انرژی های نو) هم اکنون کاربرد گسترده ای دارد. یکی از این انرژی ها، انرژی خورشیدی است. آرایه فوتوولتاییک بطور طبیعی از یک روش ردیابی بیشینه نقطه توان (MPPT)، برای تحویل پیوسته بیشترین توان به بار _هنگامی که تغییراتی در تابش و دما رخ می دهد استفاده می کند. عیب انرژی خورشیدی در این است که توان خروجی PV، وابسته به شرایط هوایی و دمای پیل خورشیدی می باشد، که این قضیه آن را تبدیل به یک منبع غیرقابل کنترل می کند. بعلاوه، انرژی خورشیدی در طول شب نیز، موجود نیست.