در سالهای دهه 1950، مهندسان طراحی که روی ترمز هواپیما کار می کردند، دریافتند که بیشترین گیرایی چرخ با زمین درست در لحظه قبل از قفل شدن چرخ با زمین اتفاق می افتد. آنها با اختراع ترمزی کاملا مکانیکی، روشی را به کار بردند که، به محض احساس قفل شدن چرخ، فشار روی ترمز کاهش می یافت. به این ترتیب، تایر همیشه در وضعیت نزدیک به قفل شدن و بیشترین گیرایی کار می کرد و لذا مسافت لازم برای توقف هواپیما کاهش می یافت. این ترمزهای ضد قفل اولیه سبب گردیدند که هواپیما به خصوص هنگام فرود آمدن روی سطح یخ زده، سالم روی زمین بنشیند.
مهندسان خودرو به زودی اهمیت بالقوه این نوع ترمزها را در حفظ تعادل و کنترل فرمان خودرو در موارد ترمز کردن اضطراری دریافتند. یکی از اولین خودروهایی که به ترمز ضد قفل مجهز گردید، مدل، jensen FF در سال 1965 بود.ترمز این خودرو از نوع مکانیکی ضد قفل و تقلیدی از همان ترمز هواپیما بود. این ترمز گرچه عملا عملکرد خوبی داشت، ولی گران تر و سنگین تر از آن بود که بتوان آن را روی هر خودرویی به جز خودروهای گرانقیمت نصب کرد. به این ترتیب موضوع ترمز ضد قفل تا زمان پیش آمدن فن آوری بهتر کنار گذارده شد. در اواخر سالهای دهه 1960، بسیاری از سازندگان خودرو، شروع به آزمایش ترمزهای ضد قفل با مدارهای کنترل الکترونیکی از نوع آنالوگ نمودند. شرکت فورد اولین دستگاه خود را از این نوع در سال 1968 به نمایش گذاشت و شرکت کرایسلر اولین دستگاه کنترل ترمز ضد قفل روی خودرو چهار چرخ محرک را در سال 1971 ساخت. در ژاپن هر دو شرکت تویوتا و نیسان، ترمز ضد قفل الکترونیکی را به کار یبردند و در آلمان، شرکتی مشترک بین تلفونکن و بندیکس، سعی نمودند ترمز ضد قفل خودرو را به بازار بفرستند. متاسفانه علم الکترونیک و تکنولوژی ساخت در آن زمان آنقدر پیشرفته نبود که ترمزهای قابل اعتماد و ایمن تولید شوند، لذا هیچ یک از این دستگاهها از لحاظ تجارتی موفق نبودند.