الگوهای حمل و نقل شهری هزینه های چشمگیری را هم بر شهرهای کشورهای درحال توسعه و هم در کشورهای توسعه یافته تحمیل می کند. رشد ترافیک اتومبیل منجر به مشکلات جدی تراکم شده که به عنوان تنگنایی برای شهرهای درحال توسعه و بویژه مانعی برای شهرهایی که پتانسیل رشد بالایی دارند، می باشد. بزرگراه ها، تحرّک شهرها را افزایش داده گرچه به عنوان چالشی پیش روی سیستم بزرگراه های شهری به منظور برآورده کردن نیازهای روزافزون شهرهای درحال توسعه و غلبه بر تراکم، می باشد. مستقیم ترین روش برای کاهش تراکم از طریق اصلاح زیرساخت ها با افزودن خطوط و پل های جدید که البته گرانترین راه حل نیز هست، می باشد. راه حل های دیگری نیز وجود دارد که بر بهبود کارآیی زیرساخت های فعلی تاکید دارد. اصلاحات عملیاتی، مدیریت بهتر تصادفات، اجرای سیستم هوشمند حمل ونقل، ساماندهی موثر سیستم حمل ونقل عمومی و سایر راهبردهای مدیریت حمل و نقل و بهره گرفتن از برخی راهبردهای در دسترس، از جمله این راه حل ها می باشد. متاسفانه هیچ راه حل کلی و راه علاجی برای این مسائل وجود ندارد و هرموقعیت به طور منحصر به فرد بوده و نیازمند راه حل مدوّن می باشد.
این مقاله موثر بودن سه راهبرد مدیریت ترافیک را ارائه کرده و به بحث خواهد گذاشت. این راهبردها در کاهش تراکم و فراهم کردن مطالعه موردی در زندگی واقعی با استفاده از مدل «اونیو» به عنوان وسیله ای جهت شبیه سازی، موثر و کارآمد هستند. این راهبردها عبارتند از:
•سیستم کنترل سیگنالی ترافیک
•سیستم مدیریت جابجایی
•دریافت عوارض جاده ای به صورت الکترونیکی
مدیریت ترافیک و شبیه سازی
«جعبه ابزارکاهش تراکم ترافیک» که سازمان ITE آن را فراهم کرده است، راهبردهای مختلفی را برای بیشترین بهره وری از آزادراه ها، شاهراها و خیابان های محلی به دست می دهد. پیش از پیاده سازی هرگونه راهبرد مدیریت ترافیک، همه گزینه های محتمل باید مورد ارزیابی قرار گیرند تا بتوان گزینه مناسب را که پاسخگوی نیازها باشد، انتخاب کرد. و مزیت اصلی استفاده از ابزارهای شبیه سازی در این است که امکان پیش بینی را فراهم می کند. هنگامی که یک مدل خاص آماده شده و برای موقعیت مورد بررسی کالیبره شود آن گاه می توان اطلاعات لازم را برای تحلیل حالت های مختلفی بعدی به دست آورد و میزان موثر بودن آن ها را اندازه گیری نمود. جنبه دیگر شبیه سازی ترافیک، قابلیت انعطاف آن برای ارزیابی چگونگی تبدیل یک پروژه در سطح برنامه ای (سطح کلان) به سطح عملیاتی (سطح خرد) است.