راه وسیله ای جهت جابجایی و حمل و نقل مسافرین و کالا و پایه گسترش اقتصادی در هر کشور می باشد. از دیدگاه باربری و حمل مسافر، به راه های زمینی، هوایی و دریایی تقسیم می شود.
راه زمینی
راه زمینی که با ویژگی خاص ساخته می شود، شامل راه (جاده) و راه آهن می باشد، که ذیلاً به توصیف آن پرداخته خواهد شد:
راه سازی زمینی، از پیدایش تمدن بشر آغاز شده است و پس از ساخته شدن چرخ که بزرگترین کامیابی بشر در دوران باستانی بوده، اهمیت ویژه ای پیدا کرده است.
قبل از پیدایش چرخ، جهت عبور چارپایان به ویژه در مناطق صعب العبور، مناطقی که زمین های سست و آب و هوای مرطوب داشته، مناطقی چون کویر که زمین های نمکزار، آبگیر و لجنی داشته است، ضمن انتخاب مسیر مناسب و امن نسبت به ساخت راه و کاروان سرا، اقدام می نمودند و با توجه به آثار باقیمانده از رومیان در بابل و غیره، برای ساختن راه و خیابان و محافظت از طغیان رودخانه های دجله و فرات، از آجر، ملات و قیرهای معدنی استفاده می نمودند و در مسیرهای گود و جاهایی که نیاز به خاکریزی داشته با ریختن مخلوط های شن و ماسه و قلوه سنگ در لایه های حدود 30 سانتیمتری و متراکم نمودن آن به روش آن زمان نسبت به ساخت راه اقدام می نمودند و جهت پایدار نمودن راه از خرده سنگ و ذخال چوب استفاده می کردند.
اکثر راه های شبکه ای کاروان رو در زمان حکومت صفوی ساخته و یا بازسازی شده اند. در بین راه، محل امن جهت استراحت کاروانیان، کاروانسراهای شاه عباسی ساخته شده که آثار آنها مشهود است. ساختمان کاروانسراها طوری ساخته شده که کاروانیان بتوانند بیشترین استراحت را داشته و بارهای خود را در سکوهای آن به راحتی تخلیه و مجدداً بار چارپایان نمایند.
در حال حاضر، شبکه های اصلی و راه آهن، اکثراً با اصول فنی و با شکل منظم ساخته شده است. نخستین کلنگ راه آهن سراسری در ایران روز بیست و سوم مهرماه 1306 به زمین زده شد و پس از 11 سال، روز سوم شهریور 1317 راه آهن 1389 کیلومتری تهران قم به اهواز و بندر شاپور افتتاح شد.