عقب ماندگی ذهنی یک ایده، یک حالت، یک سندروم، یک نشانه و یک منبع درد و سردرگمی برای خانواده های بسیاری است. سابقه عقب ماندگی ذهنی، در تاریخ به آغاز عصر انسان بر روی زمین بر می گردد. مفهوم عقب ماندگی ذهنی به زمان های دور در تاریخ در پاپیروس درمانی (درمان نامه) شهر تیبیز مصر، در حدود 1500 سال قبل از میلاد بر می گردد. اگرچه این مفهوم در تفسیر نسبتا مبهم به نظر می رسد، این مدارک به ناتوانی های ذهن و بدن به خاطر آسیب مغزی به روشنی اشاره می کنند (شیرنبرگر، 1983). عقب ماندگی ذهنی همچنین یک حالت یا سندروم است که به وسیله مجموعه ای از نشانه ها، خصائص و یا مشخصات تعریف شده است و چندین بار در سراسر تاریخ تعریف شده و تغییر نام داده است.
برای مثال، عقب افتادگی و عقب ماندگی ذهنی به عنوان اصطلاحاتی در اواخر قرن گذشته و در اوایل قرن اخیر به کار رفته بودند. قاطع ترین تعریف از میان همه تعاریف، دشواری در آموختن، مهارتهای اجتماعی، عملکردهای روزانه و دوران آغازیی زندگی (در زمان بچگی) هستند. همچنین عقب ماندگی ذهنی به عنوان تعریف مشخصه یا نشانه اختلالات دیگر از قبیل سندروم داون و سندروم پردرویلی به کار رفته است. در پایان، عقب ماندگی ذهنی یک چالش و منبع عامل بالقوه فشار به خانواده شخص مبتلا به این اختلال است. از تشخیص تا معالجه یا آموزش، خانواده ها با سؤالاتی درباره علت و پیش بینی، همچنین احساس گناه، حس از دلتنگی، وسرخوردگی از آینده، مواجه هستند. هدف این فصل این است که برای خواننده دید کلی از عقب ماندگی ذهنی، یک ناتوانی رشدی با یک تاریخ بلند و گاهی جدال آمیز فراهم کند. در ادامه، بررسی تاریخی مختصر و معیارهای تشخیص مطرح خواهد شد.